تلاشی هفت ماهه برای یافتن عکسی از شهید غریب در اسارت: بعد از چند لحظه در باز شد و جوانی با چشمانی خواب آلود که شرمی هم در نگاه و صورتش موج میزد مقابلم قرار گرفت. عذرخواهی کردم از بابت ایجاد مزاحمت و خودم را معرفی کردم. گفتم به دنبال نشانی از خانواده شیر محمد ابراهیمی هستم. سریع گفت شیر محمد پاپای (پدربزرگ) من است.
مثل ماهی که به دریا رسیده، برق شادی در چشمانم موج زد و سریع گفتم پس پاپی علی… نذاشت حرفم تمام شود و گفت پاپی علی عموی من است ! همانجا نفس راحتی کشیدم و خیالم راحت شد که به نتیجه رسیدم و خدا را شکر کردم. اندکی از مسیر آمده و چرا و علتش را توضیح دادم و در نهایت گفتم من دنبال تصویری از پاپی علی هستم. پسر جوان که هنوز چشمانش کامل باز نشده بود، گفت تصاویر عمویم دست خواهرم است.
شماره مادرش را به من داد که برای گرفتن عکسها با او هماهنگ کنم. کلی تشکر کردم و از مسیر آمده به اداره برگشتم و منتظر روز بعد ماندم که بروم برای گرفتن تصاویر. طی تماس تلفنی با خانمی که زن برادر شهید محسوب میشد هماهنگ کردم که عکسها را برایم آماده کند و بروم تحویل بگیرم. صبح روز بعد مجدد به درب منزل رفتم و اینبار زن برادر شهید با برخوردی مهربان پذیرای من شد و به داخل منزل رفتم. بعد از اینکه لیوانی آب خنک به دستم داد، بجای یک تصویر چندین تصویر از شهید را در دستانم گذاشت و من با ذوق خاصی که انگار گنجی را پیدا کردم به عکسها با دقت نگاه کردم.
کلی از گذشته و خانواده شهید پرسیدم که آن خانم با صبوری پاسخ تمام سوالات را داد. از ایشان آدرس و شماره زن برادر دیگر شهید را گرفتم و بعد از خداحافظی به سمت منزل آنها رفتم. آن خانم و فرزندانش نیز با گرمی و محبت پذیرای من شدند و آنچه اطلاعات از شهید داشتند در اختیارم قرار دادند. بعد از حدود ۵ ساعت به محل کار برگشتم و تصاویر پاپی علی را روی میز قرار دادم و از آنها عکس گرفتم و بلافاصله برای دبیر کل ارسال کردم با این پیام که: پایان ماموریت و تلاشی ۷ ماهه برای یافتن هویت و تصویری از شهیدی غریب و جاویدالاثر بنام پاپی علی ابراهیمی
